کلام آسمانی و آیات حکمت آموز

کلام آسمانی و آیات حکمت آموز

ﻭ ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﺧﺪﺍ ﭼﻴﺰﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺳﻮﺩ ﻭ ﺯﻳﺎﻧﻲ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﻤﻲ ﺭﺳﺎﻧﺪ ﻣﺨﻮﺍﻥ
کلام آسمانی و آیات حکمت آموز

کلام آسمانی و آیات حکمت آموز

ﻭ ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﺧﺪﺍ ﭼﻴﺰﻱ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺳﻮﺩ ﻭ ﺯﻳﺎﻧﻲ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﻤﻲ ﺭﺳﺎﻧﺪ ﻣﺨﻮﺍﻥ

یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا إِن تَنصُرُوا اللَّهَ یَنصُرْکُمْ وَیُثَبِّتْ أَقْدَامَکُمْ


ای کسانی که ایمان آورده‌اید! اگر (آیین) خدا را یاری کنید، شما را یاری می‌کند و گامهایتان را استوار می‌دارد.


- سوره ی محمد آیه ی ٧ -

پناه به خدا از شر وسوسه گر در سینه ... !


قُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ النَّاسِ

بگو: پناه می‌برم به پروردگار مردم،


مَلِکِ النَّاسِ

به مالک مردم،


إِلَهِ النَّاسِ

به (خدا و) معبود مردم،


مِن شَرِّ الْوَسْوَاسِ الْخَنَّاسِ

از شرّ وسوسه‌گر پنهان !


الَّذِی یُوَسْوِسُ فِی صُدُورِ النَّاسِ

که در درون سینه انسانها وسوسه می‌کند !


مِنَ الْجِنَّةِ وَ النَّاسِ

خواه از جنّ باشد یا از انسان!


************************


إِنَّ الَّذِینَ قَالُوا رَبُّنَا اللَّهُ ثُمَّ اسْتَقَامُوا فَلَا خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَلَا هُمْ یَحْزَنُونَ


کسانی که گفتند: «پروردگار ما اللّه است»، سپس استقامت کردند، نه ترسی برای آنان است و نه اندوهگین می‌شوند.


- سوره ی احقاف آیه ی ١٣ -

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِیمِ


وَلَقَدْ کَتَبْنَا فِی الزَّبُورِ مِن بَعْدِ الذِّکْرِ أَنَّ الْأَرْضَ یَرِثُهَا عِبَادِیَ الصَّالِحُونَ


در «زبور» بعد از ذکر (تورات) نوشتیم: «بندگان شایسته‌ام وارث (حکومت) زمین خواهند شد!»


- سوره ی انبیاء آیه ی ١٠٥ -

وَاسْتَعِینُوا بِالصَّبْرِ وَالصَّلَاةِ وَإِنَّهَا لَکَبِیرَةٌ إِلَّا عَلَى الْخَاشِعِینَ


از صبر و نماز یاری جوئید؛ (و با استقامت و مهار هوسهای درونی و توجه به پروردگار، نیرو بگیرید؛) و این کار، جز برای خاشعان، گران است.


- سوره ی بقره آیه ی ٤٥ -

الحاقه


بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِیمِ


الْحَاقَّةُ

حاقه 


مَا الْحَاقَّةُ

حاقه چیست ؟


وَمَا أَدْرَاکَ مَا الْحَاقَّةُ

و تو چه می‌دانی حاقه چیست ؟!


کَذَّبَتْ ثَمُودُ وَعَادٌ بِالْقَارِعَةِ

قوم «ثمود» و «عاد» عذاب کوبنده الهی را انکار کردند (و نتیجه شومش را دیدند)!


فَأَمَّا ثَمُودُ فَأُهْلِکُوا بِالطَّاغِیَةِ

امّا قوم «ثمود» با عذابی سرکش هلاک شدند!


سَخَّرَهَا عَلَیْهِمْ سَبْعَ لَیَالٍ وَثَمَانِیَةَ أَیَّامٍ حُسُومًا فَتَرَى الْقَوْمَ فِیهَا صَرْعَىَ کَأَنَّهُمْ أَعْجَازُ نَخْلٍ خَاوِیَةٍ

(خداوند) این تندباد بنیان‌کن را هفت شب و هشت روز پی در پی بر آنها مسلّط ساخت، (و اگر آنجا بودی) می‌دیدی که آن قوم همچون تنه‌های پوسیده و تو خالی درختان نخل در میان این تند باد روی زمین افتاده و هلاک شده‌اند!


فَهَلْ تَرَىَ لَهُم مِّن بَاقِیَةٍ

آیا کسی از آنها را باقی می‌بینی؟!