صداقت و نیکوکاری

لَّیْسَ الْبِرَّ أَن تُوَلُّوا وُجُوهَکُمْ قِبَلَ الْمَشْرِقِ وَالْمَغْرِبِ وَلَٰکِنَّ الْبِرَّ مَنْ آمَنَ بِاللَّهِ وَالْیَوْمِ الْآخِرِ وَالْمَلَائِکَةِ وَالْکِتَابِ وَالنَّبِیِّینَ وَآتَى الْمَالَ عَلَىٰ حُبِّهِ ذَوِی الْقُرْبَىٰ وَالْیَتَامَىٰ وَالْمَسَاکِینَ وَابْنَ السَّبِیلِ وَالسَّائِلِینَ وَفِی الرِّقَابِ وَأَقَامَ الصَّلَاةَ وَآتَى الزَّکَاةَ وَالْمُوفُونَ بِعَهْدِهِمْ إِذَا عَاهَدُوا وَالصَّابِرِینَ فِی الْبَأْسَاءِ وَالضَّرَّاءِ وَحِینَ الْبَأْسِ أُولَٰئِکَ الَّذِینَ صَدَقُوا وَأُولَٰئِکَ هُمُ الْمُتَّقُونَ

ﻧﻴﻜﻮﻛﺎﺭﻯ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺭﻭﻳﻬﺎﻯ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻮﻯ ﻣﺸﺮﻕ ﻭ ﻣﻐﺮﺏ ﺑﮕﺮﺩﺍﻧﻴﺪ، ﻭ ﻟﻴﻜﻦ ﻧﻴﻜﻮﻛﺎﺭ ﻛﺴﻰ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﻭ ﺑﻪ ﺭﻭﺯ ﺭﺳﺘﺎﺧﻴﺰ ﻭ ﺑﻪ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﻭ ﻛﺘﺎﺏ ﻭ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮﺍﻥ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺑﻴﺎﻭﺭﺩ ﻭ ﻣﺎﻝ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺩﻭﺳﺘﻰ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺧﻮﻳﺸﺎﻭﻧﺪﺍﻥ ﻭ ﻳﺘﻴﻤﺎﻥ ﻭ ﺑﻴﻨﻮﺍﻳﺎﻥ ﻭ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﻣﺎﻧﺪﮔﺎﻥ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪﮔﺎﻥ، ﻭ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺁﺯﺍﺩ ﻛﺮﺩﻥ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺑﺪﻫﺪ ﻭ ﻧﻤﺎﺯ ﺭﺍ ﺑﭙﺎﻯ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺯﻛﺎﺕ ﺑﺪﻫﺪ، ﻭ ﻭﻓﺎ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﺑﻪ ﭘﻴﻤﺎﻧﺸﺎﻥ [ﺑﺎﺷﻨﺪ] ﭼﻮﻥ ﭘﻴﻤﺎﻥ ﺑﻨﺪﻧﺪ ﻭ ﺷﻜﻴﺒﺎﻳﺎﻥ ﺩﺭ ﺳﺨﺘﻰ ﻭ ﺯﻳﺎﻥ ﻭ ﻫﻨﮕﺎم ﻛﺎﺭﺯﺍﺭ. ﺍﻳﻨﺎﻥ، ﺁﻥ ﻛﺴﺎﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﺭﺍﺳﺖ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻭ ﭼﻨﻴﻦ کسانی ﭘﺮﻫﻴﺰﮔﺎﺭﺍﻧﻨﺪ.(177) 

البقره